06.07.2022
Stikstof stopt niet aan de grens, dus op eilandjes werken heeft weinig zin. Enkel wanneer iedereen forse inspanningen levert komen we uit deze crisis.
Na enkele gesprekken met de Natuur en Milieufederatie Limburg, onze Nederlandse collega’s, dienden ook zij een opmerkingennota in tijdens de inspraakperiode van de Vlaamse stikstofregeling (PAS).
De Nederlandse overheid probeert ook, net als Vlaanderen, een forse stikstofreductie hard te maken via het beleid. Zij durven zelfs verder gaan dan Vlaanderen, met zoals verwacht een fors protest van landbouwers als antwoord. Maar ook bij onze noorderburen moedigt de natuur- en milieubeweging de plannen aan.
Stikstof stopt niet aan de grens, dus op eilandjes werken heeft weinig zin. Wanneer ongeveer de helft (47 % – 59 %) van de stikstofdepositie in Vlaanderen afkomstig is van buiten Vlaanderen is het verleidelijk om met de vinger te wijzen naar anderen. Toch moet Vlaanderen de hand in eigen boezem durven steken: met een stikstofexport (over de grenzen heen) die 3 (drie!) maal hoger is dan de import (vanuit andere regio’s) zijn we netto exporteur van stikstof. Met andere woorden: ons stikstofprobleem komt van elders; wij veroorzaken vooral elders problemen. Enkel wanneer iedereen forse inspanningen levert komen we uit deze crisis.
Onze Nederlandse collega’s pleiten ook voor een integrale aanpak van verschillende milieudisciplines zoals natuur, stikstof, landbouw, bodem en klimaat.
De inspraakprocedure liep t.e.m. 17/6. We zijn benieuwd naar het resultaat. Houdt het stikstofakkoord stand? Wordt het aangescherpt zoals de milieubeweging vraagt, of zwicht de regering voor het protest van de boeren?
Net zoals de klimaatcrisis vraagt ook dit probleem om drastische maatregelen en hebben we daar al veel te lang mee gewacht. Niets doen is geen optie
